رینیت آلرژیک

ALLERGIC RHINITIS

رینیت آلرژیک

این گایدلاین توسط انجمن اتولارینگولوژی آمریکا تهیه شده است

توصیه های کلیدی

تشخیص رینیت آلرژیک زمانی گذاشته می‌شود که شرح حال و معاینه فیزیکی دال بر علت آلرژیک علائم هستند.
از جمله علائم رینوره شفاف رنگ پریدگی مو بینی و چشمهای قرمز و آبکی هستند. فرد می تواند یک یا تعداد بیشتری از علائم گرفتگی بینی آبریزش بینی خارش بینی یا عطسه کردن را داشته باشد.

بیمارانی که رینیت آلرژیک دارند باید برای موارد همراه مانند آسم، درماتیت آتوپیک، اختلالات نفس کشیدن حین خواب، کنژنکتیویت، رینوسینوزیت و اوتیت مدیا مورد بررسی قرار بگیرند.

در موارد زیر باید بیمار آزمایش آی جی ای اختصاصی شود: عدم پاسخ به درمان امپریکال، شک تشخیصی و نیاز به تشخیص آلرژن اختصاصی هدف.

تصویر برداری سینونازال نباید به صورت روتین در بیماران که با علائم آلرژیک مراجعه می‌کنند انجام بگیرد.

در صورتی که علائم بیمار کیفیت زندگی وی را تحت تاثیر قرار می دهد باید استروئیدهای اینترانازال تجویز شود.

برای بیمارانی که با علائم رینیت آلرژیک و شکایت اولیه از عطسه کردن و خارش مراجعه می کنند باید آنتی هیستامین های نسل دوم کمتر خواب آور تجویز شوند.

آنتی هیستامین های اینترانازال ممکن است برای بیمارانی که با رینیت آلرژیک فصلی، پرنیال یا اپیزودیک مراجعه می کنند تجویز شود.

آنتاگونیست های رسپتور لوکوترین خوراکی نباید برای درمان اولیه بیماران مراجعه کننده با رینیت آلرژیک تجویز شود.

می توان برای بیمارانی که به مونوتراپی جواب نمی دهند درمان ترکیبی فارماکولوژیک شامل استروئید داخل بینی به اضافه آنتی هیستامین اینترانازال تجویز شود.

برای بیمارانی که به درمان فارماکولوژیک پاسخی مناسب نداده اند باید ایمونوتراپی انجام گیرد.

در صورتی که بیماران آلرژن هایی را شناسایی کرده اند که با علائم کلینیکی آنها مرتبط است باید از آن آلرژن ها دوری کنند.

برای بیماران مبتلا به رینیت آلرژیک همراه با انسداد راه هوایی بینی و بزرگ شدن توربینیت های تحتانی که به درمان مدیکال پاسخ نداده اند می توان اینفریور توربینیت ریداکشن انجام داد.